Πώς να στηρίξουμε τους αγαπημένους μας σε δύσκολες καταστάσεις.

Πώς μπορώ να βοηθήσω έναν δικό μου άνθρωπο που περνάει μια δύσκολη κατάσταση? Τι μπορώ να κάνω? Τι μπορώ να πω για να προσφέρω ανακούφιση και βοήθεια?

Είναι ερωτήματα που όλοι μας έχουμε θέσει στην προσπάθεια μας να συμπαρασταθούμε σε έναν άνθρωπο που νοιαζόμαστε στις δύσκολες στιγμές του.

Η συμπαράσταση σε ένα φίλο, συγγενή, συνάδελφο είναι από τη θέση συνανθρώπου που συμπάσχει και δεν χρειάζεται επιστημονικές γνώσεις.

Το πιο σημαντικό είναι να δώσουμε στον συνάνθρωπό μας να καταλάβει ότι είμαστε εκεί για να τον βοηθήσουμε χωρίς όμως να επιβάλλουμε την παρουσία και τη βοήθεια μας. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται παρέα και πολλή συζήτηση ενώ άλλοι προτιμάνε να περάσουν περισσότερο χρόνο με τον εαυτό τους και τις σκέψεις τους. Ας δώσουμε στον καθένα το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται ώστε να αποφασίσει με ποιόν τρόπο θα αξιοποιήσει την βοήθεια που του παρέχουμε.

Μπορούμε να του υπενθυμίσουμε πως είμαστε διαθέσιμοι για να βοηθήσουμε, χωρίς όμως να εκτοξεύουμε συνεχώς συμβουλές και υποδείξεις και χωρίς να κρίνουμε. Απλά και μόνο η σιγουριά ότι υπάρχει κάποιος να στραφούμε για βοήθεια, ακόμα και αν δεν το κάνουμε ποτέ είναι από μόνο του ανακουφιστικό και βοηθητικό.

Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός με διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης των καταστάσεων από εμάς. Πριν κάνουμε κάτι ας ρωτήσουμε τι χρειάζεται και με ποιόν τρόπο μπορούμε να τον βοήσουμε. Ας αφουγκραστούμε τις δικές του ανάγκες και ας συντονιστούμε με αυτές. Ας ανακαλύψουμε τον τρόπο που εκείνος θέλει να τον υποστηρίξουμε και όχι το πως θα θέλαμε εμείς υποστήριξη.

Η άσκηση κριτικής στον άνθρωπο που αντιμετωπίζει μια δύσκολη κατάσταση μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα και να τον απομακρύνει από εμάς που για κάποιους μπορεί να είμαστε η μοναδική πηγή στήριξης. Η στάση «στα έλεγα εγώ» και κριτική για πιθανά λάθη που οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση ενεργοποιούν αμυντικότητα και ενοχικότητα στον άλλον καθώς νιώθει πως δεν κατανοούμε το συναίσθημά του. Ας προσπαθήσουμε να μην κρίνουμε τον άλλον.

Ας τον ακούσουμε προσεκτικά χωρίς κριτική διάθεση. Ας τον βοηθήσουμε να εκφράσει σκέψεις και συναισθήματα μέσα από ανοιχτές ερωτήσεις. Ας επιβεβαιώσουμε και ας αποδεχθούμε το συναίσθημα του αντί να προσπαθούμε να τον πείσουμε να μην αισθάνεται έτσι. Μπορούμε να του παρέχουμε ανατροφοδότηση για αυτά που λέει για να καταλάβει ότι τον καταλαβαίνουμε. Το να μιλήσουμε για αυτό που μας ταλαιπωρεί είναι συχνά από μόνο του ανακουφιστικό. Ας υιοθετήσουμε μια στάση ενεργητικής ακρόασης και ενσυναίσθησης.

Η απόσπαση της προσοχής από το πρόβλημα είναι συχνά αναγκαία για να μπορεί το άτομο να βιώνει και άλλα συναισθήματα μέσα στη μέρα, πιο θετικά ή ουδέτερα. Είναι χρήσιμη για να αρχίσει να επανασυνδέεται με την ζωή του και να μπορεί να εξετάζει το πρόβλημα από απόσταση. Ας μιλήσουμε για άλλα πράγματα και ας μην αναλύουμε και ανακυκλώνουμε τα ίδια αρνητικά συναισθήματα και τις ίδιες σκέψεις χωρίς να καταλήγουμε κάπου. Το ότι υπάρχει ένα πρόβλημα δεν σημαίνει ότι έχουν πάψει να υπάρχουν οι υπόλοιποι τομείς της ζωής.

Ας του δώσουμε χρόνο. Συχνά γινόμαστε ανυπόμονοι. Θεωρούμε ότι ο άλλος οφείλει να ξεπεράσει ένα πρόβλημα στο χρόνο που θα το ξεπερνούσαμε εμείς. Αυτή μας την προσδοκία μπορεί να την μεταφέρουμε στο άτομο που περνάει κρίση με αποτέλεσμα να νιώσει ότι δεν τον κατανοούμε ή ότι τον πιέζουμε. Μπορεί εμείς να έχουμε κουραστεί και να μην αντέχουμε να περιμένουμε. Έχουμε δικαίωμα να φροντίσουμε και τον εαυτό μας. Να πάρουμε λίγο απόσταση και να εξετάσουμε τα προσωπικά μας όρια και τις αντοχές μας. Σε κάθε περίπτωση δώστε του χρόνο. Ο κάθε άνθρωπος έχει το ρυθμό του, έχει τον τρόπο του, έχει το δικό του δρόμο να διανύσει.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η κατανόηση των άλλων ανθρώπων, δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Είναι επίσης σημαντικό να θυμόμαστε ότι ορισμένα προβλήματα μπορεί απλά να είναι πάρα πολύ δύσκολα ακόμη και για μας, μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην θέλουν τη βοήθειά μας και εμείς απλά δεν θα είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε όποιον μας χρειάζεται κάθε φορά.