Η άρνηση των εφήβων

     Η άρνηση αποτελεί χαρακτηριστική αντίδραση της εφηβείας. Ο έφηβος μέσα από τις αντιθέσεις και τις αρνήσεις που εκφράζει, επιβεβαιώνει την ταυτότητά του και δοκιμάζει τις δυνάμεις του. Αρνείται την αυθεντία γονέων και δασκάλων, έχει γνώμη για τα πάντα και οραματίζεται ότι μπορεί να τα αλλάξει όλα!
Όλες αυτές οι αντιδράσεις είναι φυσιολογικές και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται από τους γονείς με υπομονή και κατανόηση. Η σταθερή, συνεπής και οριοθετημένη στάση τους μπορεί να διευκολύνει αυτή τη φάση της εφηβείας. Αντιθέτως, η αυταρχική συμπεριφορά και οι τιμωρίες δυσχεραίνουν στο σύνολο την οικογενειακή ζωή κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.  Στη σχέση εφήβων-γονέων παρουσιάζεται δυσλειτουργία όταν κάνει την εμφάνισή της η επίδειξη εξουσίας και δύναμης. Σε αυτή τη φάση η επιβολή και τήρηση ορίων ίσως είναι πιο σημαντική από οποιοδήποτε άλλο ηλικιακό στάδιο, πρέπει, όμως, να πραγματοποιείται μέσα σε πνεύμα αμοιβαίας δέσμευσης και να στηρίζεται στο σεβασμό της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής ταυτότητας όλων των πλευρών. Αυτό δεν αλλάζει το ότι η θέσπισή τους παραμένει δουλειά των γονέων, οι οποίοι βρίσκονται πάντα στην κορυφή της ιεραρχίας στην οικογένεια, αντιμετωπίζοντας, όμως, ισότιμα όλα τα μέλη. Ας θυμόμαστε ότι οι «αρχηγοί» έχουν κυρίως το ρόλο του καθοδηγητή και επωμίζονται τις περισσότερες υποχρεώσεις, δεν απολαμβάνουν μόνο τα περισσότερα δικαιώματα.